Menderes Havzası’ndan çıkan ürünlere, ürünlerin dağılımına, ilçe pazarlarına odaklanan ve nesne ölçeğinden
bölgesel ölçeğe kadar açılan ilişkisel araştırma üzerine.

Cami olarak restore edilen pagan tapınağından bozma kilise. Herkes sormalı, ama kimse sormuyor. Bademler baharın geldiğine ikna. Fosil yakıt,
beton ve şeker. Herkes birbirine rağmen yapıyor ne yapıyorsa, bu da yoruyor: Siesta yapmalı yaş alırken.

Mutluluk sayıya vurulabilir mi? Kronik bir yetersizlik. Kim aptal, bu hikâyede? Sis evin reisi. Kadın ötekidir. Her şey, ama her şey uyanıyor. Tohumunu çatlatan ilk domates ve yabancılaşılan beyaz porselenler.

Doğru insan olmak. Güzel, ılıman, usul usul yağışlı bir şubat. Her yer yeşil. Bademler yanılır mı? Bir şehirli hastalığı: beyaz. Daha çok şiir okumak gerek. Çıkıp yürümek, biraz papatya toplamak. Tohum, bir emanet işi.

Görmeyi kaybetmemek mümkün mü? Kaçıveriyor ucu dünyanın. Kolay olandan kaçmak. Bir tür sauerkraut denemesi. Lodos havasına çoban havası denirmiş. Bahar artık, az kaldı; yapılacak çok iş var. Mutfak, hayat gibi: Hata da yapsan dönüşmenin yolu hep açık.

Havaalanı macerası: Uçakta başka bir kedi daha var. Soğuk Mutluköy’ü kaplar. Şehrin ekmekle imtihanı. En derin zaafımız: Ayrı ayrı ve yapayalnızız.
Haz: Ya ayıp ya lüks! Mizahını, şarkısını kaybedenler savaşa mı gider acaba?

Doğada pazartesi yok. Aşk var, çaresiz. Dolmuş mu taksi mi belirsiz araçlar. İnsanın termostatı, pek enteresan. Kimileri çocukluktan, kimileri pek tuhaf insanlar. Karnavalı olmayan bir kültürün karnavalı: İstanbul Maratonu.

Yazdan kalma günler bunlar. Mevsimlik komşular. Sinir bozucu bir su deposu ve hidrofor. Ve Defne elini kaptırır. Bazen bırakabilmek gerek. Beyrut: Man’oushe, za’atar, bir dolu ağaç, olağanüstü evler ve ima ettikleri yaşam biçimleri.
Gitmeli herkes, bir ufuk bulmaya...

Miskin mi miskin bir gün. Servis ve angarya. Distopik bir cezaevine dönüşen şehirler ve şehir-devletler. Dünyaya olumsuz etkisini bir türlü azaltamayan sefil bir tür. Sonbahar: boşalan pazar, son incirler, negroni, dolunay.

Hiçbir şey tek yerde, tek biçimde cereyan etmiyor; bu iki ileri bir geri hayatta. Ağaç dikmek ve büyüdüğünü görürken ondan öğrenmek. Değeri biçilmemiş hiçbir şeyin var olamadığı bu düzende mutluluk. En kötü zamanda bile bir bebek tazeliyor insanın ruhunu.

Hayat, hiçbir şey yokmuşçasına akıyor. Yan yana başka dünyalar, hazmı zor ayrılıklar. Ne kadar çok yapanı olursa ekmeğin, o kadar çok gerçek gıda tasası sarar ortalığı; sonra bir bakmışsın, başka bir dünya mümkün olmuş.
Bir sabah ansızın, sonbahar. Ajvar!

Uyanılır, koşulur, keyif çatılır, çalışılır. Sis güneşlenir, Mesut ve Mutlu uyur. Sonbahar yavaş yavaş gelir.
Güzel bir gün, bahçe duvarına kadar. Duvarın ötesi akıl şaşırtır, kargaları güldürür. Hiçbir şeyin tek gecede tazelenmediğini bilmek, kalan aklı korur.

Çeyrek yüzyıl. Trajedi: Bindiğin dalı keserken haklı olmak. Henüz yağlanmamış zeytinler ve akıllara zarar kavunlar. Eskiler nasıl yapıyordu, şimdi neden yapılamıyor? Mutlu ve Mesut;
iki saatlik bir tanışıklık bir ömre bedel.

Bahçe ve bostan perişan, ama bu bir tanışma süreci. Su, kuyu, sarnıç, define, orman yangını. Zor bir tost: zeytin ezmesi ve domatesli ve zeytinyağlı. Hakikat üzerine konuşmak için yalandan başlamak gibisi yok.

Muhabbet sürüyor. Toprağa dokunmak. Ne var ne yok; paylaşmak gerek.
Derin bir deniz. Zarafet. Kocaman filleri gören var mı gerçekten? Mutluköy’de ilk ekmek. Coğrafyanın tamiri ve ihtiyaçlar; giderek olanaksızlaşan bir denge.

Taşınan ekmekler. Kapatılabilen bavullar. Şivesi güzel iyi bir baba. DokuFest. Bol bol film. Prizren’in Emek’i Lumbardhi’nin açılışı. Travis Wilkerson ve yanaklardan akan yaşlar. İlk uçuşunu bagaj olarak yapan Sis. Gazpacho.

Hayatın sonunda, geriye ne bırakıyoruz? Sakanın bıraktığına denk bir hatıra,
bir iz bırakabilir miyiz arkamızda? Dünyaya bırakacağımız sıcak ise, herhangi bir yaz sıcağı değil;
ama bunu anlamak belli ki pek zor.

Hayal gücü geniş, kendiyle muhabbetli çocuklar, sesleri çıkmayan kadınlar. Nocino, tarhana ve yüzlerce türü olan ayçiçekleri... Çoğaltabilmek, varlığını başka canlarla temasa sokabilmek için, önce yaşamak gerek.

Alerji, hastane, muhabbet ve dostlar. Bir metafor olarak korumak; korumak üzere çoğaltmak. Zeytiniyle, merasıyla, kıyısıyla faunamız bozulmasın. İnsan turist gözünü kaybeder mi? Sis kedi olduğunu idrak etti! Ve deprem.

İster marul ister zeytin bayramı; bayramlar yayılan zenginliğin şamatalı, şen şakrak kutlamaları, mutlu bir toplumun ritüelleri olsun. Yağmaz denilen yağmur, yağıyor. Bostan kontrolden çıkıyor. Ve hasat: Lavanta!

Bir yandan hepimiz varlık sebebi çözülememiş yabani otlar gibiyiz.
Ama sonra zor olanı başarıyoruz: Uzak mesafeden izliyor, bakıyor, yakından bakıyor, yaklaşıyor, öğreniyor ve nihayet selamlaşıyoruz. Tıpkı Sis gibi.

Hiç eskimeyen soru: “Siz kuzum, kimlerdensiniz?” Hızlı, net ve sahici bir kumaşçı ve bir terzi. Gömlek diktirmek isteyen suskun bir müşteri. ‘Fedakâr’ anneler, çiftçiler, işçiler ve günleri. Hayatı ve hayalleri olanlar ve yağmur.

« Ne de olsa çocuklar değil, büyükler seçer olayların akacağı yönü. Seçimler de bir kez yapılır. Ve çocuklar beraber akarken, büyüklerin seçişleriyle çizilen yolda, hayat denilen tecrübeye doğru, yapabilecekleri tek şey —ayakta kalmanın yollarını aramaktır. »

Serseri bir kırlangıç ile yavru kertenkelenin Sis’i depresyona sokma ihtimali. Dışarlıklı olmak. Köy yerinde uyumlu olma derdi. Antikacıların sattığı, başka zaman ve mekânların, yabancı hayatların mobilyaları. Avokado gibi…

Her yan gelincik! Hidrofor bozuk
ve su köyde herkesin derdi. Beş benzemezin mutabakatı, gelip gidenler, dokunup geçenler. Kucaklaşmak için yüzleşmek gerek; yüz yüze bakabilmek. İnsan kendi kökleriyle de yüzleşebilmeli. Kırlangıçlar ve işaretleri…

Cevizin yaprakları hızla büyüyor.
Bir haber yumruk hissi veriyor.
İlk uğur böceği, bileği geçen yabani yulaflar, papatyalar ve gelinciklerle bahar geliyor. Cunda’da pazar var. Kucaktaki sepette eve gelen kuzugöbekleri kurutuluyor...