Hiçbir şey tek yerde, tek biçimde cereyan etmiyor; bu iki ileri bir geri hayatta. Ağaç dikmek ve büyüdüğünü görürken ondan öğrenmek. Değeri biçilmemiş hiçbir şeyin var olamadığı bu düzende mutluluk. En kötü zamanda bile bir bebek tazeliyor insanın ruhunu.

Çeyrek yüzyıl. Trajedi: Bindiğin dalı keserken haklı olmak. Henüz yağlanmamış zeytinler ve akıllara zarar kavunlar. Eskiler nasıl yapıyordu, şimdi neden yapılamıyor? Mutlu ve Mesut;
iki saatlik bir tanışıklık bir ömre bedel.

Hiç eskimeyen soru: “Siz kuzum, kimlerdensiniz?” Hızlı, net ve sahici bir kumaşçı ve bir terzi. Gömlek diktirmek isteyen suskun bir müşteri. ‘Fedakâr’ anneler, çiftçiler, işçiler ve günleri. Hayatı ve hayalleri olanlar ve yağmur.

« Ne de olsa çocuklar değil, büyükler seçer olayların akacağı yönü. Seçimler de bir kez yapılır. Ve çocuklar beraber akarken, büyüklerin seçişleriyle çizilen yolda, hayat denilen tecrübeye doğru, yapabilecekleri tek şey —ayakta kalmanın yollarını aramaktır. »